Kierowca busa firmy "BUS Janiso" nie zabrał osoby niepełnosprawnej ...
powiedział że z psem nie pojedzie .
Polskie Stowarzyszenie Osób Niepełnosprawnych odnsząc się do sytuacji, która miała miejsce 1 listopada 2018 roku na Małopolskim Dworcu Autobusowym, gdzie pasażer z niepełnosprawnością wzroku oraz towarzyszący mu pies-przewodnik, nie zostali wpuszczeni do busa stanowczo stwierdza, że działanie kierowcy było niezgodne z prawem (art. 20a ustawy o rehabilitacji).
Polskie Stowarzyszenie Osób Niepełnosprawnych ubolewa nad faktem iż tego typu sytuacje nadal mają miejsce pomimo, iż wiele już zostało powiedziane na temat roli psa-przewodnika w życiu osoby z niepełnosprawnością wzroku. Taki pies nie jest tylko pupilem, czy „umilaczem czasu”. Taki pies pomaga osobie
z niepełnosprawnością w codziennym funkcjonowaniu, w odnajdywaniu bezpiecznej drogi, jest jej oczami, można powiedzieć: „jest w pracy”.
Polskie prawo stanowi, że pies przewodnik ma prawo wstępu do obiektów użyteczności publicznej, w szczególności do obsługi pasażerskiej w transporcie kolejowym, drogowym, lotniczym, morskim lub wodnym śródlądowym. Z tego właśnie względu odmawianie osobie z psem-przewodnikiem wejścia do lokalu, autobusu, czy innego miejsca użyteczności publicznej jest zwykłym łamaniem prawa.
W całej tej sytuacji jest pewien pozytyw – właściciel firmy przewozowej przyznał, iż jego pracownik postąpił niewłaściwie i przeprosił za zaistniałe zdarzenie. Pozostaje więc mieć nadzieję, iż taki stan rzeczy więcej się nie powtórzy, a w firmach usługowych zostaną wdrożone odpowiednie procedury i szkolenia dla pracowników, dotyczące praw i obsługi osób z niepełnosprawnością.
Polskie Stowarzyszenie Osób Niepełnosprawnych przypomina że zgodnie z prawem (art. 20a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej) pies przewodnik z osobą niewidomą ma prawo wejść wszędzie :
Art. 20a. ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej:
Uprawienia osoby niepełnosprawnej z psem asystującym
1.
Osoba niepełnosprawna wraz z psem asystującym ma prawo wstępu:
1)
do obiektów użyteczności publicznej, w szczególności: budynków i ich otoczenia przeznaczonych na potrzeby administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki, opieki zdrowotnej, opieki społecznej i socjalnej, obsługi bankowej, handlu, gastronomii, usług, turystyki, sportu, obsługi pasażerów w transporcie kolejowym, drogowym, lotniczym, morskim lub wodnym śródlądowym, świadczenia usług pocztowych lub telekomunikacyjnych oraz innych ogólnodostępnych budynków przeznaczonych do wykonywania podobnych funkcji, w tym także budynków biurowych i socjalnych;
2)
do parków narodowych i rezerwatów przyrody;
3)
na plaże i kąpieliska.
2.
Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje również w środkach transportu kolejowego, drogowego, lotniczego i wodnego oraz w innych środkach komunikacji publicznej.
3.
Uprawnienie, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie zwalnia osoby niepełnosprawnej z odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez psa asystującego.
4.
Warunkiem skorzystania z uprawnienia, o którym mowa w ust. 1 i 2, jest wyposażenie psa asystującego w uprząż oraz posiadanie przez osobę niepełnosprawną certyfikatu potwierdzającego status psa asystującego i zaświadczenia o wykonaniu wymaganych szczepień weterynaryjnych.
5.
Z uprawnienia, o którym mowa w ust. 1 i 2, może korzystać trener psa szkolonego na psa asystującego na podstawie zaświadczenia wydanego przez podmiot prowadzący szkolenie psów asystujących. Przepisy ust. 4 i 6 stosuje się odpowiednio.
6.
Osoba niepełnosprawna nie jest zobowiązana do zakładania psu asystującemu kagańca oraz prowadzenia go na smyczy.
